مرحله دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی به هر تقدیر پایان یافت و اصلاح‌طلبان توانستند در حوزه‌های انتخابیه شهرستان‌هایی که امکان رقابت برای آنان وجود داشت به موفقیت‌های خوبی دست‌یابند. هرچند در تهران به عنوان پیشانی سیاست در ایران موفقیت قابل‌قبولی نصیب جبهه اصلاحات نگردید. صرف‌نظر از صحت و سقم نتایج اعلام شده در تهران که در جای خود باید مورد بحث و تجزیه و تحلیل قرار گیرد، اعلام نتایج رسمی نباید پیروزی مطلق جبهه متحد اصولگرایان تلقی گردد زیرا این نتایج حاصل رای اقلیت محدودی از رای‌دهندگان تهرانی است. غیبت اکثریت معنی‌دار و قاطع مردم و رای‌دهندگان تهران زمینه‌ای را فراهم کرد که جبهه متحد اصولگرایان بتواند با آرای حداقل و به راحتی اکثریت قاطع کرسی‌های پایتخت را از آن خود کند. غیبت معنی‌دار مردم تهران از جنبه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی باید مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد.

از نظر پایداری نظام و امنیت ملی کشور هرچند در کوتاه‌مدت ممکن است خطری از این ناحیه متوجه کشور و نظام نگردد لکن این سطح پایین از نشاط و مشارکت سیاسی آن هم در نظامی که فقط و فقط به مردم خود متکی است، قابل قبول و قابل تحمل نخواهد بود. مسوولان عالی‌رتبه نظام باید با درک جنبه‌های مختلف این پیام سیاسی و اجتماعی مهم، با آسیب‌شناسی علمی به انتقادات و ایرادات مردم پاسخ مناسب داده و زمینه لازم برای مشارکت حداکثری مردم در انتخابات آتی را فراهم کنند.

ممکن است افرادی ساده‌لوح و خوش‌خیال تصور کنند که مشارکت محدود مردم در انتخابات که منجر به پیروزی اصولگرایان می‌شود از مشارکت وسیع مردم که منجر به پیروزی اصلاح‌طلبان می‌گردد برای نظام بهتر است لکن افراد عاقل و دوراندیش به‌خوبی درک می‌کنند که این سطح از مشارکت عمومی به هیچ‌وجه برای نظام مردمی جمهوری اسلامی قابل قبول و تحمل نیست.

از نقطه نظر فکری و جناحی هم انتخابات بیست‌و‌چهارم اسفند‌ماه و ششم اردیبهشت‌ماه درس‌ها و عبرت‌هایی دارد. به راستی مردمی که در انتخابات شرکت نکردند به خود و کشور خود چه کمکی کردند. اینکه اکثریت مردم از حق خود استفاده نکرده و امتیاز مدیریت چهارسال آینده کشور را به رقیب خود واگذار کرده‌اند چه ارزش و اعتباری دارد؟

رنجش‌ها و ناراحتی‌ها از روند مدیریت کشور و نیز مسائل مربوط به برگزاری انتخابات آزاد و عادلانه قابل درک است ولی آیا راه‌حل مقابله با این مشکلات، دادن امتیاز به رقیب بود؟

شاید اکثریت مردم فریب جریانی را خوردند که در جریان برگزاری انتخابات از همه ابزارهای خود برای دلسرد کردن مردم استفاده کرد. اگر هدف دلسرد کردن و خانه‌نشین کردن مردم و مهم‌تر از توده‌های میلیونی مردم، شخصیت‌های سیاسی تاثیرگذار برای کسب کرسی‌های مجلس هشتم بود باید به موفقیت رقیب آفرین گفت ولی بازی خوردن اکثریت سیاسیون و توده‌های میلیونی را چگونه تفسیر کنیم.
به هر تقدیر انتخابات پایان گرفت و اکثریتی که در انتخابت شرکت نکرده و به یک انتخاب حداقل نسبی دست نزدند باید چهار سال حکومت کسانی را پذیرا باشند که با رای اقلیت، مدیریت کشور را در اختیار خواهند داشت. باید پذیرفت که سیاست انتخاب نسبی است و اگر از این اختیار و امکان استفاده نکنیم فقط و فقط فرصت‌ها را به رقیب داده‌ایم.

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]