شانزدهم تا هجدهم سپتامیر (25 تا 27 شهریور) هر سال یادآور سالگرد قتل عام فلسطینیان مظلوم و ستمدیده در اردوگاه های صبرا و شتیلای لبنان در سال 1982میلادی است.شارون جنایتکاری که در آن زمان وزیر جنگ صهیونیست ها بود، به نظامیان صهیونیست که بیروت را در اشغال خود داشتند اجازه داد با ورود به اردوگاه های صبرا و شتیلا، جنایتی مرتکب شوند که تاریخ تا ابد آن را فراموش نخواهد کرد.
آفتاب نیمروز شانزدهم سپتامبر سال1982می رفت تا در افق های دور دست دریای مدیترانه در غرب بیروت پنهان شود که کودکان آواره فلسطینی از مدارس به خانه های خود باز می گشتند.
ساعت حدود 6 بعد از ظهر را نشان می داد که ژنرال آریل شارون وزیرجنگ رژیم صهیونیستی در آن زمان، از مقرفرماندهی خود در جنوب لبنان فرمان آغاز عملیات را صادر کرد. هدف قتل عام فلسطینیان در دو اردوگاه صبرا و شتیلا درغرب بیروت بود.
شارون درفرمان خود به ژنرال "عامیر دروری " فرمانده وقت منطقه شمال و ژنرال " ایهود باراک" فرمانده نیروهای رژیم صهیونیستی در بیروت که عملیات صبرا وشتیلا را رهبری می کرد، تاکید نمود که با کمک نیروهای فالانژ لبنان به فرماندهی "سمیر جعجع"و "ایلی حبیقه"، دو اردوگاه صبرا و شتیلا را محاصره و سپس تمام فلسطینیان را قتل عام کنند.
نیروهای مشترک اسرائیلی و فالانژها بلافاصله منطقه را محاصره و در مدت 3 روز، صدها کودک وزن بیگناه را با وحشی گری هرچه تمام تر قتل عام کردند.
این عملیات ظاهرا با هدف انتقام ترور بشیر جمیل رئیس جمهوری وقت لبنان که آوارگان فلسطینی هیچگونه نقشی دراین ترور نداشتند، صورت گرفت .
صبرا وشتیلا طی 3 روز به دو اردوگاه مرگ تبدیل شدند که تمام قربانیان آن را کودکان وزنان وسالمندان فلسطینی تشکیل می دادند.
کشتار از غروب روز پنجشنبه شانزدهم سپتامبر، هنگامی آغاز شد که نظامیان اشغالگر صهیونیست 300 تن از نیروهای شبه نظامی فالانژیست لبنان را وارد اردوگاه کردند. رژیم تروریستی اسرائیل کمی بعد اعلام کرد که قصد داشت اردوگاهی را که عرفات در حدود دو هزار مبارز فلسطینی را در آنجا رها کرده بود، پاکسازی کند. قتل عام تا صبح روز شنبه 18 سپتامبر یعنی بیش از 36 ساعت ادامه داشت و در این مدت همزمان با سکوت کامل در رژیم صهیونیستی، قتل و کشتار و تجاوز به فلسطینیان در آنجا همچنان ادامه یافت.
آریل شارون پس از قتل عام ساکنان صبرا و شتیلا، نتایج عملیات را به "مناخیم بیگین" نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی گزارش داد.
سالگرد فاجعه صبرا و شتیلا که در آن 3297 انسان بیگناه به فرمان شارون تروریست قتل عام شدند، یادآور مظلومیت مردم فلسطین و سکوت مرگبار جهانیان است.
در این قتل عام 3297 کودک و نوزاد و زن فلسطینی و لبنانی از مجموع 20 هزار ساکن این اردوگاه شهید شدند. در میان کشته ها 136 لبنانی دیده شد. پیکر 1800 نفر در خیابانها و کوچه های تنگ این دو اردوگاه رها شده بود و 1097 نفر دیگر هم در بیمارستان غزه و 400 تن دیگر در بیمارستان عکا به شهادت رسیدند.
مناخیم بیگن که در آن زمان نخست وزیر رژیم صهیونیستی بود، پس از این جنایت وحشیانه در برابر پارلمان رژیم صهیونیستی، مبارزان فلسطینی را حیواناتی توصیف کرد که با دو پا راه می روند!
نجات یافتگان از این جنایت هم در وضعیتی به سر می برند که شاید ساده ترین عبارتی که می توان برای آن به کار برد، این است که آنها با "مرگ تدریجی" که از زمان فاجعه با آن مواجه اند، دست و پنجه نرم می کنند.

گزارش هایی‌ که‌ از اردوگاه‌های‌ صبرا و شتیلا ارسال‌ می‌شد، حاکی‌ از اوج‌ وحشیگری‌ و جنایت‌ بود. برخی‌ از مشاهدات‌ خبرنگاران‌ که‌ در بعضی‌ مطبوعات‌ به‌ چاپ‌ رسید؛ جوّی‌ از وحشت‌ در میان‌ مردم‌ ایجاد کرد. در یکی‌ از این‌ گزارشها آمده‌ بود:

"بوی‌ مرگ‌ و انبوه‌ مگس‌ و اجساد روی‌ هم‌ انباشته، همه‌ جا را گرفته‌...دستها و پاها به‌ هم‌ گره‌ خورده‌ است‌. انگار از قساوت مرگ‌ به‌ هم‌ پناه‌ آورده ‌بودند. گلوله ‌ها را در سرشان‌ خالی‌ کرده‌ بودند. سر عده ‌ای‌ دیگر را قطع‌ کرده‌ بودند. چشمانشان‌ باز مانده‌ بود. مرگ‌ هم‌ نتوانسته‌ بود رعب‌ و وحشت‌ را، به ویژه‌ در چشمان‌ کودکان‌، برطرف ‌کند. چند متر جلوتر، جسد پنج‌ زن‌ و تعدادی‌ کودک‌، روی‌ تلی‌ از خاک‌ به‌ پشت ‌افتاده‌... از جمله‌ یک‌ زن‌ که‌ اجزای بدنش مثله شده بود و در کنارش‌ سر بریده‌ دخترکی‌ با نگاهی‌ خشمگینانه‌ به‌ قاتلان‌، دیده‌ می‌شودو دخترکی‌ دیگر، تقریباً سه‌ ساله‌ در لباسی‌ سفید، آغشته‌ به‌ خون‌ و گِل‌ و سری‌ از هم‌ پاشیده‌ با گلوله‌...

در کنار خانه‌ ای‌ نیمه‌ ویران‌، زن‌ جوانی‌ در حالی‌ که‌ طفل‌ شیرخوارش‌ را درآغوش‌ گرفته‌، به‌ رو افتاده‌ است‌. تلاش‌ کرده‌ بود خود و کودکش‌ را از چنگ ‌قاتلان‌ نجات‌ دهد، اما جنایتکاران‌ از پشت،‌ او را به‌ رگبار بسته‌ بودند. گلوله‌ها از بدنش‌ عبور کرده‌ و در بدن‌ طفل‌ شیر خوارش‌ نشسته‌ بود.

در کنار دیواری‌، اجساد دست‌ بسته‌ بیست‌ نوجوان‌ پانزده‌، شانزده‌ ساله ‌ردیف‌ شده‌ بود. آنها دیگر نه‌ مدرسه‌ را خواهند دید و نه‌ معلمان‌ و دوستانشان‌،آنها را.

بالای‌ تلی‌ از آوار، جسد دخترکی‌ چهار ساله‌ افتاده‌ است‌. در میان ‌خرابه ‌های‌ خانه‌ ویران‌ شده‌ خود، دنبال‌ مادرش‌ می‌ گشت‌ که‌ قاتلان‌ او را دیده‌ وگلوله‌های‌ خود را در تنش خالی کرده بودند . در کنار جسدی‌ که‌ سر آن‌ از هم ‌پاشیده‌ بود، زنی‌ کارت‌ شناسایی‌ آلوده‌ به‌ خونی‌ به‌ دست‌ گرفته‌ و فریاد می‌زند: این‌ برادر من‌ است‌... لبنانی‌ است‌ نه‌ فلسطینی‌.

در کوچه‌ای‌، دو دختر یازده‌ یا دوازده‌ ساله‌‌ افتاده‌اند، قاتلان‌ قبل‌ از خالی‌ کردن‌ گلوله‌ درسرشان‌، آنان‌ را مورد تجاوز قرار داده‌ بودند. در جای‌ دیگری‌، بلدوزرهای‌اسرائیلی‌، آوار خانه ‌ها را روی‌ تعدادی‌ جسد ریخته‌ بودند. از میان‌ سنگها وخاکها، دست‌ زن‌ بارداری‌ دیده‌ می‌شود، می‌ خواسته‌ کارت‌ شناسایی‌ لبنانی ‌اش ‌را نشان‌ دهد که‌ مهلتش‌ نداده‌ بودند. کارت‌ شناسایی‌ هنوز در دستش‌ بود.در خانه‌ ای‌ دیگر، همه‌ افراد خانواده‌ در حین‌ غذا خوردن‌ به‌ رگبار بسته ‌شده‌ بودند. بشقابها نیم‌ خورده‌ مانده‌ بود. در خانه‌ای‌ دیگر، قاتلان‌ شکم‌ زن ‌بارداری‌ را از هم‌ دریده بودند."

جهان در آن زمان در برابر جنایت هولناک ارتش رژیم اسرائیل و فالانژیست ها سکوت اختیار کرده بود وتنها برخی از سازمان های بین المللی به صدور بیانیه هایی اکتفا کردند.

این قتل عام درمرحله نخست معلول همسویی وهمکاری تنگاتنگ برخی احزاب وسازمانهای سیاسی لبنان ورژیم اسرائیل بود که مقدمات آن با طرح اخراج نیروهای مبارز فلسطینی از لبنان آغاز شد.

هدف این بود تا لبنان به منطقه ای برای تسویه حساب اسرائیل با کشورهای مستقل خاورمیانه و کانون چانه زنی های منطقه ای و بین المللی این رژیم مبدل شود.

درآن زمان اسرائیل به دلیل تغییراتی که در منطقه بر اثر پیروزی انقلاب اسلامی ایران به وجود آمده بود، نیاز به همپیمانان جدید داشت و به همین دلیل از سال 1979 تلاش کرد تا عوامل مزدور خود را در لبنان تقویت کند.
به همین دلیل لبنان به میدان تاخت وتازهای سیاسی ونظامی اسرائیل مبدل شد واین رژیم فعالیت گسترده ای را برای اشغال نظامی این کشورکوچک به عمل آورد.
ازسوی دیگر برخی رژیم های عربی که پس از عزیمت انور سادات رئیس جمهوری وقت مصر به بیت المقدس و امضای قرار داد کمپ دیوید بین مصر واسرائیل، مسئله فلسطین را به فراموشی سپرده بودند به فعالیت رژیم اسرائیل در لبنان کوچکترین اهمیتی نمی دادند.
لذا کشتارساکنان فلسطینی صبرا و شتیلا که لکه ننگی برای بشریت به شمارمی آید؛ نتیجه ضعف جبهه پایداری اعراب در مقابل اسرائیل بود که عامل آن رژیم هایی چون رژیم بعثی سابق عراق و مصر بودند.
درهرحال امروز که 25 سال از حادثه دردناک صبرا و شتیلا می گذرد؛ جهان درمقابل این جنایت هولناک همچنان سکوت اختیار کرده است و جلاد صبرا وشتیلا یعنی آریل شارون که از دی ماه 84 به کما رفته است؛ هرگز مجازات نشد و دادگاه بین المللی لاهه هیچ اقدامی در این زمینه انجام نداد.
اما آمریکا که همواره ژست بشر دوستانه به خود می گیرد؛ از دیرباز در قبال قتل عام زنان و کودکان فلسطینی به دست جنایتکاران رژیم صهیونیستی نه تنها سکوت کرده ، که عمل وحشیانه آنان را با عنوان دفاع ، توجیه کرده است. بدینسان بود که محصول حمله خونبار اسرائیل به لبنان نتیجه ای جز هزاران جسد در خون آغشته، ویرانی ، کشتار و ناآرامی در بر نداشت و این نبود جز با حمایت آمریکا.

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]