طنز چارخونه مدتی است شبهای مردم ایران را شاد نگه داشته است. این سریال­های تلویزیونی دنباله­دار داخلی که نمایی از طنز در آن وجود دارد و در این چند ساله چند بار تجربه شده است، رابطه مستمری را بین مردم و تلویزیون برقرار می­کند که متأسفانه خیلی وقت­ها با استدلال­های بی­پایه هجومی آورده می­شود و این سریال­ها قطع می­شود. طنز چارخونه که دوست خوبم آقای سروش صحت آن را مدیریت می­کند، در میان سریال­های طنز از چایگاه ویژه­ای برخوردار است. موضوعاتش که البته گاهی معمولی و تکراری است، ولی بیشتر از گذشته­ها به حوادث غیرسیاسی روز می­پردازد. چهره­های شناخته شده­ی طنز کار خوبی ارائه می­دهند ولی از آقای صحت که در فضاهای جدید اجتماعی حضور دارد و آدم­های زیادی را می­شناسد، انتظار می­رفت که بتواند از نیروهای بازیگر جدیدتری هم استفاده کند. من در عرصه­ی فیلم خود را از کارشناسان فنی نمی­دانم و به همین دلیل اعتقاد ندارم که تلویزیون باید برنامه­هایی بسازد و پخش کند که فقط اهالی هنرشناس فنی این حوزه آن را بپسندند. میزان استقبال مخاطب عام از برنامه­ها خود یکی از معیارهای قضاوت در مورد خوبی و بدی برنامه­ها باشد. طنز چارخونه اگر چه کاملاً معلوم است که ده­ها ملاحظه سیاسی و اجتماعی و قومی و فنی آن را احاطه کرده است اما از سریال­هایی است که به خوبی مخاطب را جلب کرده است. به دست­اندرکارانش و به بازیگران دوست­داشتنی­اش و به کارگردان خوبش این موفقیت را که حداقل در این شرایط سخت داخلی و خارجی و در میان این دلهره­ی وحشتناک، لبخندی را بر لب مردم جاری می­کنند، تبریک میگویم؛ فقط کاش دل افغانی­های دوست­داشتنی که زحمت­کش­ترین و بی­ادعاترین و رنج­کشیده­ترین قوم روی زمین هستند را آزرده نمی­کردند.

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]