روزنامه «ایندیپندنت» انگلستان روز 29/05/1386 نوشت: ساعت 3 صبح روز 28/05/1386 پیکر بی‌جان یک ایرانی به نام سعید عادلی قلی در سلول دو نفری او در زندان بیرمنگهام کشف شد.

بنابر ادعای منبع این گزارش که وزارت دادگستری انگلستان است، جسد این ایرانی 31 ساله در حالی با طناب دار کشف شد که هنوز حکم مجازات او صادر نشده بود.

مطابق همین اعلامیه وزارت دادگستری، یک ساعت پس از کشف پیکر این ایرانی، در همین زندان جسد یک زندانی به دار آویخته دیگر نیز کشف شده است!

گویا نوعی اپیدمی دار گریبانگیر دربندان این زندان شده است که خوشبختانه به انگلیسی ها اثر نمی کند، چرا که زندانی فوت شده دوم نیز ایرلندی بوده، نه انگلیسی.

اگر این ایرانی جوان مشکل روانی داشته و دچار افسردگی شدید بوده، آیا مقامات زندان نمی‌بایست او را به درمانگاه انتقال می‌دادند یا حداقل زیر نظارت مخصوص نگهداری می کردند؟

از طرف دیگر، چگونه می‌شود در یک سلول بسیار کوچک دو نفره یک ساکن بدون آگاهی هم‌سلولیش خود را دار بزند؟! آیا هم‌سلولی این ایرانی در مرگ او دخالتی داشته است، یا اگر نه و با استفاده از زنگ خطر سعی در جلب توجه زندانبانان را کرده و به دلیل تامل یا خواب بودن مسئولان موفق به نجات هم سلولی خود نشده است؟

سوالات بسیاری جواب داده نشده‌اند و معلوم نیست آیا کسی از ایران حتی کوچکترین تمایلی به پرسیدن این سوالات از مقامات انگلستان دارد یا خیر.

اگر خاری به پای یک تبعه کشورهای غربی که به هر دلیلی در زندان ایران باشد می‌رفت، رسانه‌های خارجی هیاهوی عجیبی به راه می‌انداختند. اما گویا مقامات و مطبوعات ایران حتی متوجه این مرگ بسیار مشکوک نشده‌اند.

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]