هر چند صنعت مس با بنزین ارتباط چندانی نداشته باشد، وجود بیش از سیصد خودرو سبک به عنوان یگان حمل‌ونقل این صنعت عظیم در مجتمع مس سرچشمه کرمان، ارتباط تنگاتنگی را بین این صنعت و موضوع ابهام‌آمیز بنزین رقم می‌زند.

متأسفانه، با گذشت حدود دو ماه از سهمیه‌بندی بنزین، سهمیه خودروهای شرکت پیمانکاری که مسئولیت رفت‌وآمد و حمل‌ونقل را به عهده دارند، افزایش پیدا نکرده و این امر روز به روز بر مشکلات این بخش به شکل چشمگیری می‌افزاید،‌ به گونه‌ای که بسیاری از رانندگان این شرکت پیمانکاری، دیگر حتی یک قطره بنزین نیز برای شارژ باطری ماشین خود ندارند، چه رسد به سرویس‌دهی!
مجتمع مس سرچشمه در فاصله 60 کیلومتری شهر رفسنجان است و بسیاری از پرسنل آن در شهرهای اطراف تا شعاع 160 کیلومتری، یعنی کرمان سکونت دارند. البته رفت‌وآمد بسیاری از پرسنل با وسایط نقلیه سنگین، از جمله اتوبوس و مینی‌بوس انجام می‌شود، اما برخی پرسنل ـ که بعضاً مشاغل کلیدی نیز دارند ـ با خودروهای سبک رفت‌وآمد می‌کنند.

همچنین تقریباً بیشتر رانندگان نیز به علت نبود امکان سکونت در شهر مس سرچشمه، به اجبار در یکی از شهرهای اطراف زندگی می‌کنند.
حال این پرسش مطرح است: آیا رانندگانی که سهمیه بنزین شخصی خود را صرف رفت‌وآمد ـ دست‌کم 60 کیلومتری محل زندگی تا محل کار خود ـ و نیز سرویس‌دهی و امرار معاش کرده‌اند، حق عینی خانواده خود را از دست نداده‌اند؟

از سوی دیگر، چه کسی لطماتی را که روز به روز به خاطر عدم امکان تأمین بنزین توسط این خودروها بر پیکره صنعت مس وارد می‌سازد، پاسخگو خواهد بود؟ از آن جمله می‌توان به این نکته اشاره نمود که تقریباً بیش از دو هفته است بسیاری از این خودروها به علت نداشتن بنزین به اجبار یا مطلقاً سرویس‌دهی نمی‌کنند و یا آن‌ را به حداقل ممکن رسانده‌اند.

برخی از رانندگان نیز بهای بنزین قاچاق! را از جیب مبارک می‌پردازند تا بتوانند بقای خود را تضمین کنند. اما آیا نباید واقعاً‌ در کشوری که همه ارکانش از متخصصان آکنده است، راهکاری عملی برای این دسته از معضلات ناخواسته ـ که بر دوش ملت است ـ بیندیشد؟!

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]