در حالی که اظهارنظرهای برخی افرادنظامی همچون فرمانده ی کل سپاه پاسداران در حمایت از جریان حامی دولت(اصولگرایان) با انتقاداتی روبه‌رو شده، فرزند یادگار امام گفت: یکی از بزرگترین معیارهایی که می‌توان گفت، جامعه از راه امام خارج شده است یا نه، حضور نظامیان در عرصه سیاست است.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدحسن خمینی افزود: کسانی که مدعی هستند به امام (ره) وفادارند، باید نسبت به دستور صریح امام(ره) با تمام وجود حساسیت نشان دهند. همان طور که وقتی فردی مدعی شود ولایت از آن فقیه نیست، همه باید بگویند در اندیشه امام هست و نسبت به این موضوع حساسیت نشان دهند، باید در برابر «ورود نظامیان به عرصه سیاست» هم حساسیت داشته باشند. اگر این‌گونه نباشد یا دروغ می‌گویند و یا دچار تناقض هستند. لذا به نظر می‌رسد، انگیزه الهی به دنبال طرد نفسانیات است و نفسانیات هم در طرد ثروت‌طلبی و قدرت‌طلبی خلاصه می‌شود. گاهی فردی 6 صبح تا 12 شب کار می‌کند، اما این فعالیت‌ها برای خداوند نیست و همین که این مسئله سر زبان‌ها باشد، برایش شیرین است. یا فردی ساده‌زیست است، اما هیچ‌گاه از قدرت دست برندارد و ... .

انهدام نفسانیت، رمز بزرگی در توفیق انقلاب اسلامی بوده است. پس از انقلاب اسلامی به صورت مثال،‌ این مسئله در وجود مرحوم آیت‌الله طالقانی بسیار روشن است. اگر منیت‌ها در ایشان قوی بود، به ظن قوی می‌توانستند مشکلاتی را برای امام ایجاد کنند. البته سدی بر سر راه رهبری انقلاب نمی‌توانستند ایجاد کنند، ولی می‌توانستند برای مسیر انقلاب، مشکل‌ساز شوند. مرحوم طالقانی با توجه به باور دینی نیرومندی، نفسانیت خود را نمی‌بیند، هرچند گلایه‌هایی داشت، اما پس از دیدار با امام، سخنرانی معروفی در دفاع از انقلاب و امام انجام می‌دهند.
نوه امام خمینی(ره) نماد نفسانیت را پس از جنگ دانست و گفت: بنده نمی‌خواهم بگویم که علت بروز این مسئله جنگ است یا نیست؛ بلکه جنگ پایان یک پارادایم در جامعه ماست که آغاز سازندگی، شاید پارادایم دیگری را می‌طلبید. این پارادایم روح و سنت ده ساله را تغییر داد. البته نمی‌گویم که باید آن روند و روال گذشته ادامه می‌یافت، بلکه می‌توانستیم برخی تغییرات را در سرفصل گفتمان پس از جنگ ایجاد کنیم تا بروز «نفسانیت» شکل نگیرد. شاید هم این پارادایم جدید به جنگ مربوط نبود، بلکه عمر انقلاب، نیازمند روح جدیدی بود تا دمیده شود. از سوی دیگر، نمی‌توان کاریزمای حضرت امام(ره) و خلأ کاریزمای پیامبرگونه ایشان را نادیده گرفت، چراکه برخی در این خلأ به یک دوران جدیدی اندیشیدند.