تلویزیون وسیله خوبی برای انتقال مطالب و معلومات است. کودک با مشاهده تلویزیون تجاربی به دست می‌آورد که برای او زندگی‌ساز و فرهنگ به حساب می‌‌آید و تماشای برخی از صحنه‌ها آنچنان برای او لذت‌بخش است که حتی برای بزرگسالان آنچنان نیست.     
    کودکان اولین الگوهای اجتماعی خود را از تلویزیون می‌گیرند و بعد از والدینشان. اما اگر از تلویزیون به طور مناسب استفاده شود یکی از ابزارهای آشنایی کودک و نوجوان با پدیده‌های آسیب و اختلافات اجتماعی است که در شرایط خاص توانایی تظاهر پیدا خواهد کرد. برنامه‌سازان تلویزیون باید توجه داشته باشند که بافت جمعیتی کشور ما بافت نوجوان و جوان است. تلویزیون باید کودکان و نوجوانان را برای کسب علم و دانش آماده نموده و زمینه مناسب برای رشد شخصیت آنان را فراهم آورد.    
    تلویزیون می‌تواند عامل موثری در رشد و تحول سیستم‌های ارزشی و شکل‌دهنده رفتار باشد ولی متاسفانه بسیاری از برنامه‌های تلویزیون مروج خشونت هستند. مشاهده خشونت در برنامه‌های تلویزیونی باعث پرخاشگری در کودکان می‌شود. گاهی اوقات حتی دیدن یک برنامه خشونت‌آمیز می‌تواند پرخاشگری را افزایش دهد.   
    تلویزیون نقش اساسی و سازنده و یا ویران‌کننده در افراد دارد. کودک و نوجوان از تلویزیون رنگ و تاثیر می‌گیرد و حتی راه و رسم زندگی آینده را براساس آن استوار می‌سازد. تلویزیون برای کودک و نوجوان می‌تواند مفید باشد به شرطی که متن آن سازنده و جهت‌دهنده، مثبت و گویا باشد و با واقعیت زندگی تطابق داشته باشد، قابل فهم باشد، قهرمانانش معلوم و شناخته شده و با اصالت و با شخصیت باشند، حرکات آنان بدآموز نباشند.    
    فراموش نکنیم که فیلم تاثیر واقعی بر جای می‌گذارد اگر چه متن آن غیرواقعی باشد چون کودک و نوجوان به حال می‌اندیشد و ظواهر فیلم را درک کرده و درونی‌سازی می‌کند. به کودک و نوجوان ایده می‌دهد اگرچه غیرقابل تطابق با جهان واقعیت باشد داستان اکثر فیلم‌ها که از تلویزیون پخش می‌شود برای کودکان جنبه تخیلی داشته و قابل درک از تلویزیون نمی‌باشند به جهت این‌که کودکان نسبت به صفحه تلویزیون و به عبارت دیگر به صدا، آهنگ، رنگ، حرکات و رفتار بازیگر، گزارشگر و... احساسی وابستگی می‌کند.
    آنچه کودک از تلویزیون می‌آموزد بستگی به سطح رشد کودک و ماهیت برنامه‌هایی که تماشا می‌کند، دارد. کودکان از تلویزیون هم رفتار جامعه‌پسند و هم رفتار پرخاشگرانه را می‌آموزند. کودکان یاد می‌گیرند که دیگران در قرار ملاقات‌ها و در موقعیت‌های دیگر چگونه رفتار می‌کنند هر چند که کودکان بسیاری از برنامه‌هایی را که برای آنان طرح‌ریزی شده است، تماشا می‌کنند ولی غالبا آنچه می‌بینند برای بزرگسالان تهیه شده است. شخصیت‌ها و موقعیت‌ها برای آنان ناآشناست و آنچه را می‌بینند، درک نمی‌کنند زیرا مهارت‌های شناختی آنان برای درک داستان‌های پیچیده هنوز کاملا رشد نکرده است.

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]