عسل یک واژه‌ عربی است که در زبان فارسی «انگبین» نامیده می‌شود. عسل اکسیری پرارزش است که در تمام طول تاریخ به عنوان یک غذای خوش‌طعم و شفابخش موردتوجه بشر قرار گرفته است. به طوری که گذشتگان آن را مظهر پاکی و خلوص و همچنین نشانه قدرت و جوانمردی می‌دانستند. در یونان و روم باستان عسل را مظهر برکت، عشق و زیبایی دانسته و مصریان مالیات خود را بر اساس آن می‌پرداختند.
این ماده زرین، غنی و فو‌ق‌العاده، محصول معجزه‌آسای زنبورهای عسل است و جایگزین مناسبی برای شکر سفید به شمار می‌رود. هرچند در تمامی سال موجود است اما باید دانست که در تابستان و پاییز به عمل می‌آید و در این موقع از سال از سایر مواقع تازه‌تر است. عسل از زمان‌های خیلی دور به طور طبیعی در لابه‌لای صخره‌ها و در جنگل‌ها وجود داشته ولی انسان تقریبا از چهارهزار سال پیش به اصول کندوداری و پرورش عسل پرداخته و این ماده مغذی در طی سالیان محفوظ مانده است. طوری که در مقبره‌های فراعنه مصر، کوزه‌های پر از عسل، سالیان دراز باقی مانده و فاسد نشده است. این ماده با وجود شیرینی بسیار ترش نمی‌شود و کپک نمی‌زند. در قرآن سوره‌ای به نام «نحل» مربوط به زنبورعسل و عسل است که اهمیت این ماده را نشان می‌دهد.
علاوه بر این‌که عسل به عنوان شیرین‌کننده مغذی و طبیعی به شمار می‌رود تحقیقات حاکی از این امر هستند که ترکیبات منحصر به فرد عسل از آن یک ضدمیکروب و ضد اکسیدان قوی درست می‌کنند. 
اصولا از عسل به عنوان ماده‌ای انرژی‌زا استفاده می‌کنند. همچنین این ماده در بهبود زخم‌ها و سایر جراحات نیز نقش مهمی را ایفا می‌کند. برای قرن‌ها عسل به عنوان یک ماده ضدعفونی کننده و همچنین گندزدا مورد استفاده قرار می‌گرفت و به صورت موضعی بر روی زخم‌ها، سوزش‌ها و جراحات استعمال می‌شد. مصرف روزانه یک قاشق عسل، گردش خون در رگ‌ها را تسریع می‌بخشد و موجب تولید آنتی‌اکسیدان‌های خاصی در بدن انسان می‌شود. 
به طور کلی باید گفت عسل یک شیرین‌کننده چسبناک است که به طور طبیعی توسط زنبورها برای تغذیه شخصی‌شان درست می‌شود. تهیه عسل از چرخش زنبور‌ها به دور گل‌ها شروع می‌شود. آنها در همین حال، شهد گل‌ها را در دهان خود جمع می‌کنند. شهد گل‌ها با آنزیم‌ مخصوصی که در بزاق دهان زنبور وجود دارد، ترکیب‌ شده و طی یک فرآیند شیمیایی، تبدیل به عسل می‌شود. زنبور‌ها، عسل را به داخل کندو می‌برند و آن‌را درون حفره‌ها و دیواره‌های هر شبکه از کندو ذخیره می‌کنند. ارتعاشی که از بال‌زدن‌های آن ایجاد می‌شود، کار تهویه را انجام داده و موجب می‌شود رطوبت بیش از اندازه آن از بین رفته و آماده مصرف گردد.

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]