محرم آمد

جمعه 86 دی 21 ساعت 3:59 عصر
باز این چه شورش است که در خلق عالم است. قیام ابی عبدالله علیه السلام، قیام نظامی نبود بلکه قیام عاطفی و تبلیغی بود.

حسین علیه السلام نمی خواست شخص یزید و یزیدیها را بردارد، بلکه می خواست شخصیت یزید و بنی امیه و بنی مروان را نابود کند؛ مردم را بیدار کند، مردم را به حکومت بشوراند، مردم را از حکومت متنفر کند. از این جهت بطور مخفی از مدینه بیرون رفت و وقتی مردم فوج فوج به مکه می آمدند، او از مکه حرکت کرد و روز عاشورا علاوه بر اینکه گاهی بدون اسلحه به میدان می رفت و سخنرانی عاطفی و تبلیغی می کرد و علاوه بر اینکه گاهی قرآن را به میدان می برد و آنان را به قرآن قسم می داد که بیدار شوند، کودک شیر خوارش را نیز به میدان برد که او را روی دستانش شهید کردند و سرانجام موجی در کربلا ایجاد کرد که عصر عاشورا تأثیر نهاد و اختلافی در میان لشکر یزید پدید آمد.
این موج را باید موج دیگری پیروی کند و آن موج دیگر، اسارت خاندان حضرت حسین (ع) بود. خاندان ابی عبدالله الحسین به واسطه اسارتشان، به واسطه تبلیغاتی که داشتند، موج عظیمی در کوفه و شام بلکه همه ممالک اسلامی ایجاد کرد. حتی گفته شده که در مدت بیست سال قبل از قیام حسین (ع) یک انقلاب هم واقع نشد، ولی در مدت بیست سال بعد از قیام حسین، بیشتر از بیست انقلاب رخ دادکه طی آن در سال دوم، دولت بنی امیّه و در سال بیستم، دولت بنی مروان به دست عباسیان برچیده شد.
این موج دوم را موج دائمی دیگری باید مدد کند تا آن موج زنده بماند و آن موج سوّم، موج عزا، نوحه سرایی، گریه، سینه زنی، و زیارت حسین علیه السلام است. عزاداری علاوه بر آنکه روش شهادت و فداکاری و ایثار و شهادت پروری را به انسان می آموزد و رهبر با کفایت می تواند به واسطه آن مجالس و آن دسته از احساسات مردم بهره گیرد، اضافه بر آن تعلیم و تعلم عمومی نیز مرهون این مجالس است. تهذیب نفس خصوصاً صبر، استقامت، شجاعت و زیر بار ظلم نرفتن از اثرات مستقیم آن است. نقش دیگر این گونه مجالس، زنده نمودن دو قانون امر به معروف و نهی از منکر بوده که از قوانین بزرگ اسلام است.
گریه برای حسین، تشکیل مجالس عزا، دسته های عزا، زیارت از دور و نزدیک، ایجاد بناهایی مثل حسینیه و سقاخانه، زنده نگاه داشتن ولایت است، زنده نگاه داشتن خون حسین است، شرکت در موج اول است، زنده نگاه داشتن روح انقلاب است تا بالاخره به دست راهبرش حضرت بقیه الله عجل الله تعالی فرجه الشریف تسلّط بر جهان حاصل شود. اگر همه ثواب بر عزاداری، بر زیارت، بر تشکیل مجالس مترتب شده است، اصل زیارت، اصل تشکیل مجالس، برای این است که این گونه مجالس، رمز پیروزی، رمز بقای شیعه، رمز زنده کردن ولایت و بالاخره مردم را زیر پرچم حسین آوردن و همه را هماهنگ کردن با حسین و هدف اوست.
نکته ای که در اینجا قابل ذکر است آن است که ائمة طاهرین علیهم السلام راجع به عزاداری و زیارت ابی عبدالله الحسین سفارش بسیار دارند و ثوابهای بزرگی بر آن شمرده اند. در بعضی از آن روایات علّت آنرا احیای ولایت گفته اند.
یکی از آن روایات که صاحب وسایل الشیعه در کتاب مزار وسایل نقل کرده است اینکه : فضیل بن یسار از امام صادق (ع) نقل می کند که فرمود: «آیا در مجالس عزا می نشینید و از مصایب ما یاد می کنید؟» گفتم: آری. فرمود: خدا رحمت کند افرادی که ولایت را زنده می کنند. ای فضیل هرکه یاد ما کند یا نزد او از ما یاد شود و گریه کند، حتی به مقدار بال مگسی، خدا گناهان او را می آمرزد حتی به مقدار کف دریاها.»
اشاره ای کوتاه به زندگینامه آن حضرت علیه السلام
ام آن بزرگوار حسین است و این اسم، انتخاب پروردگار عالم است. مشهورترین کنیه ایشان ابی عبدالله است و مشهورترین القاب ایشان سیدالشّهدا والمظلوم والشهید است. عمر پر برکت آن حضرت تقریباً پنجاه و شش سال است. در سوم شعبان سال چهارم هجرت متولد شد و در دهم محرم الحرام سال شصت و یک از هجرت در کربلا به دست لشکریان یزیدبن معاویه شهید شد. شش ساله بود که جد بزرگوارش از دنیا رفت. سی سال با پدر بزرگوار خود زندگی کرد و ده سال بعد از شهادت پدر، با برادر بزرگوارش بود و ده سال هم مدّت امامت آن حضرت است.

نوشته شده توسط : علی

نظرات ديگران [ نظر]